„ЦРНИНА НОСИТЕ 40 ДЕНА, А ЦЕЛА ГОДИНА НЕ ПРАВЕТЕ ГО ОВА“: Многумина грешат во 1 обичај…Многумина не знаат што да прават 40 дена по смртта на некој близок, па се чини дека според обичаите или според христијанството прават големи грешки…
Народни обичаи
Иако научните истражувања укажуваат дека процесот на нормално тагување трае околу 40 дена, бидејќи во овој период личноста има постојани изливи на сеќавања за изгубената личност и се присетува на моментите живеени со таа личност, што е придружено со чувство на тага, жалост, плачење и чувство на физичка слабост,
симптоматично е што токму оваа бројка се појавува во многубројните православни обичаи, па дури и кога се однесуваат на рецепти за правење природни лекови, според кои тоа трае точно 40 дена.
Кај старите Словени тој „граничен број“ бил 40, па по 40 дена се чествува покојникот, а бебињата до 40 дена не се посетуваат.
Руcите уште го имаат бројот 40 како граница, како нашиот, односно латинскиот 100. Додека кај нас се вели „пред сто години ти кажав“, „сто пати отидов“, дотогаш Руcите ги користат истите изрази , само со 40.
Според Библијата, поплавата се случила откако врнело 40 дена и 40 ноќи. По неговото крштевање во реката Јордан, Исус се повлекол во пустината каде што поминал 40 дена.
Мојсеј постел 40 дена пред да отиде да ги земе таблите со Десетте заповеди. Пророкот Илија патувал 40 дена во пустината.
Исто така, на четириесеттиот ден по воскресението, Христос се вознесе на небото, па според христијанското верување, душата на покојникот исто така оди на небо на четириесеттиот ден по смртта. Петарскиот пост трае околу 40 дена, Божиќниот точно 40 дена.
Постојат различни претпоставки за периодот од четириесет дена и години, но заедничко за овие периоди е фактот дека сите тие биле периоди на подготовка: бројот 40 симболично означува период на подготовка, која доаѓа пред секој важен настан.
Во христијанството, бројот 40 е симбол на искушенија и усовршување, време на чекање и подготовка, како што може да се види во Библијата.
И во јудаизмот и во исламот, 40 дена е период на прочистување. Во современото општество, процесот на прочистување се нарекува карантин, кој првично траел 40 дена, како што сугерира и самото име.
Обичаи по нечија смрт
Во знак на жалост за покојникот, роднината почнува да носи црно одело од моментот на смртта. Жените носат црн шал, а мажите црна кошула или флор.
Црнилото се носи една година и за тоа време роднините не учествуваат во веселбите, не играат и не пеат. Но, денес „е дозволено“ да се носи црно до 40 дена, а по желба и половина година или година.
Сè уште се слави славата
Овде треба да се нагласи дека, без разлика кога во семејството настапила смрт, славата мора да се празнува на ист начин како и секогаш, односно во молитва.
Дури се вели дека е попотребно да се празнува слава под тие околности, бидејќи во молитвите за слава се молиме за упокојување на душите на нашите починати роднини.
Најдобро е да се консултирате со свештеник
Една година по смртта на покојникот, не треба да се прават забави во куќата, свадби, веселби, ора…
Во сите овие случаи и сè што е поврзано со погребните обичаи, добро е да се консултирате со свештеникот, бидејќи обичаите се различни во различни региони, така што тука е невозможно да се наведе дали обичајот е добар или не.
Во Стариот Завет, знаците на жалост за покојникот биле многу поизразени, дури и кај луѓето: посипување со пепел по главите, кинење на облеката, покривање на главите и одење боси, бричење на главите и брадите…
Во Новиот завет , оплакувањето по покојникот се заменува со радоста на средбата и престојот со покојникот, блиска до Бога и вера во воскресение на телото и вечен живот.
Носење црно според селските обичаи
За вистинските христијани нема место за жалење кога ќе починат блиските роднини и пријатели, бидејќи тие се свесни дека физичката смрт е само привремена разделба од покојникот, дека ќе се сретнат по нивната смрт и сите ќе бидат заедно кога ќе бидат воскреснати.
Но, носењето црно за жените и црна флора кај мажите не е само израз на нивната жалост за покојникот, туку пред сè знак на другите луѓе, со кои ожалостените доаѓаат во контакт, дека околината треба да се однесува повнимателно со нив, да не ја навредува нивната жалост.
Црната облека, според народни обичаи, а не црковни правила, најчесто се носи до четириесетдневната панихида, а за најблиските (родители, брат, сестра, сопруг) една година.
Мајките на село често носеле доживотна црнина за нивните деца или сопруг. Во градовите овој обичај е речиси изгубен, со оглед на тоа што жените работат и во разни институции, каде црното не се носи или не се гледа со одобрување.
Ниту црната облека или неизбричената брада се вистински показатели за односот на семејството со неговиот починат член. Најдобро ја изразуваме нашата љубов кон упокоените ако постојано се молиме за нив, запалиме свеќи за нивните души и правиме добри дела во нивно име и ги спомнуваме.
