Лекувањето на чир, исто како и лекувањето на која било болест, е лекување на целиот организам. Тоба пред сè бара да врати рамнотежата на рН вредноста и да се исчисти телото од разни талози во ткивата ор-ганите, а особено од вишкот слуз во бронхиите. Сето ова е возможно да се постигне со помош на храна.
Во денешно време чирот на желудник е честа болест. Руската биохемичарка Марва Огањан, позната по својата книга „Златните правила на природната медицина“, нашиша многу интересна статија за лекувањето на оваа болест. Ви пренесуваме делови кои беа објавени на сајтот Econet.ru
„Зар, сите имаат гастритис?“ ова стана вообичаен израз. Да, за жал, тоа е така, а сега дури и децата имаат гастритис – воспаление на слузокожата со улцерации. Ајде да се обидеме да ги разотркриеме причините за ова.
После внесот на храната, таа прво доаѓа во контакт со површината на слузокожата од хранопроводникот, па затоа квалитетот на храната мора да одговара на физиолошката структура и можностите на желудникот. Храната мора да биде добро соџ-ва-кана и помешана со плунката (плунката го започнува процесот на варење на храната).
За да го направите тоа, мора да ги одржувате забите во добра состојба, да се лекува кариесот и редовно да се мијат забите, најмалку двапати дневно. Исто така, потребно е да се третираат и евентуалните џебови и здравјето на непцето. Тоа значи овозможување на внес на храна со правилна текстура.
Меѓутоа, јасно е дека најважниот фактор за појава на улцерација на слузокожата од желудникот, е хемискиот состав на поедина храна. Тука одново се наметнува заклучокот: „Она што го јадеме – е она од што сме сочинети“ – бидејќи нашите ткива се изградени од храната која ја јадеме, нивниот квалитет зависи од квалитетот на внесената храна.
ДА СЕ ПОТСЕТИМЕ: Кога доаѓа до појава на чир? Кога ќе дојде до зголемување на киселоста на желудочниот сок. Затоа, често се јавува во 12-палечното црево каде се излачува слуз со алкално дејство и има за цел – неу-тра-лизација на желудочната киселина. И најмалата промена на рН средината може да предизвика појава на ра-ни кои не можат да зараснат во цревниот ѕид.
Веќе со години докторите се обидуваат да го лекуваат чирот на желудник, врз основа на причината за негова појава (нев-ро-рефлексна теорија, вирусна, бактериска и сл.), но без голем успех. Зошто? Затоа што генерално не се зема во предвид хемискиот состав на слузокожата и внесот на храната, како ниту нивната избалансираност.
Значи, покрај механичките карактеристики: тврда, мека, иситнета, топла, теш-ка, ладна…- храната има и хемиски карактеристики кои се многу поважни за нашето ткиво: протеинска, скробна, јагелнохидрантна, масна, како и кисела и алкална.
Поимот „кисела“ и „алкална“ храна не се однесува на вкусот на храната, туку на реакцијата која се јавува во дигестивниот тракт кога ќе се разложи под дејство на ензимските сокови.
Според тоа, цитрусите и бобестото овошје, при нивната дигестија создаваат алкална реакција, бидејќи при разложувањето на органските киселини содржани во нив, се добиваат хидроксилни ОН-групи кои се носители на електрони, што е исклучително поволно за нашите ткива, бидејќи се носител на слободна енергија и неопходни за ви-тална активност на организмот.
Значи, кога ќе земеме вообичаена храна како што се сендвичите, на пример, или кајгана со сланина, месо со компири, бурек со месо и сл. (комбинација од скроб и протеини), па сето тоа кога ќе стигне во желудникот во вид на парчиња а не како хомогена каша добиена со плунка, тогаш се лачи дополнителна желудочна киселина за да се свари внесената храна.
Во дигестивниот тракт протеините (месо, јајца, сирење, млеко..) се разложуваат на аминокиселини. Скробот (леб, тестенини, компири, ориз..) не се разложува во кисела средина (реакцијата на желудочниот сок е високо кисела – рН = 3,0). За да се разложи термички третираниот скроб (печење, варење) потребни се алкални медиуми и ензимот амилаза, кој го лачи панкреасот во дуоденумот.
Во желудникот се наоѓаат сите скробни компоненти од храната кои се задржуваат во текот на варењето на протеините, па стануваат заситени со киселиот желудочен сок и недостапни за амилазата која е активна само во алкална средина.
Меѓутоа, скробот во цревата се разложува на шеќер и глукоза што создава идеални услови за остатокот од кашата од храната – да ферментира. како резултат на овој процес, винската и оцетната киселина се создаваат веќе во дуоденумот.
Средината тука станува толку кисела, што предизвикува улцерација на деликатната слузокожа на која и е потребна алкална средина. Закиселувањето на цревната средина се зголемува и поради масните киселини кои се добиваат при разградувањето на внесените масти, под дејство на панкреасната липаза.
На овој начин, пореметувањето на варењето кое започнало во желудникот, натаму продолжува во цревата. Погрешниот состав на храната ја ре-мети рН средината во која таа се вари.
Ова предизвикува гни-ење на протеинската храна (нема доволно од желудочниот ензим пепсин, бидејќи дел од скробот се апсорбира без корист). Освен тоа, концентрацијата на пепсин во желудочниот сок генерално е недоволна за варење на протеините од месото поради специфичните физиолошки карактеристики на телесната градба…“, се вели во нејзината статија.
