Кога мајка ми се враќаше од работа, никогаш не трчаше од прагот во кујната да лупи компири или да пече палачинки. Таа одеше директно во кревет и дремеше 20 минути, а дури потоа полека ќе почнеше да ги „решава“ домашните обврски.
Таа никогаш, правејќи запршка, не ми ја проверуваше домашната задача, туку секогаш ми велеше: „Учиш за себе, не за мене“ и „Ако ти се допаѓа таа оценка тебе, и мене исто…“
Верував дека одморот е карактеристика на слабите, а тие што имаат некаква цел мора да работат 24 часа. Познавам бизнисменка која не отишла на одмор 10 години. Десет години не пливала во Јадранско, Јонско, Егејско, Црно или Средоземно Море.
Десет години не ги посетувала европските градови, не се восхитувала на врвовите на Олимп, не прошетала во Виена. Спие 5 часа дневно и тврдоглаво продолжува да гради кариера, искрено верувајќи дека секоја пауза ќе ја врати неколку години назад.
Нејзиниот вид ослабе, нервите ѝ се истенчија, а срцето ѝ чука неправилно – но таа не е свесна за тоа. Долго време ја гледав со восхит, верувајќи дека треба да бидам како неа, а потоа дознав за законот на неутралност.
Секоја промена во животот треба да се прекине на момент. Стоп. Тоа е шанса да земете здив, да ја избришете потта, да јадете нешто и да ги намачкате усните. Проверете го нивото на горивото во сопствениот резервоар за енергија за да избегнете ризик од застој на средината на патот.
Невозможно е да се запре при вртење со полна брзина. Нереално е да се напушти шумата без застанување и одредување на правец север-југ. Никој не може да ги научи сите лекции без потребните промени.
Потребни се паузи на секој чекор: пред да скокнете во вода, пред да излезете пред други луѓе, пред да се договорите или да ја кажете вистината. Застануваме за време на божиќните празници да се одмориме или застануваме на црвено светло. Скејтерот застанува пред да направи скок. Шахист размислува за следниот потег.
Ако се занемарат паузите, околностите ќе нѐ спречат, така доаѓаат настинките или сериозните болести, несреќи, пожари или земјотреси. Сè во животот е ритмичко: ден-ноќ; зима-лето; вдиши-издиши.
Се сеќавам на една личност која ми рече дека мора да има моменти во животот кога ништо не ни се случува: само седиме и не гледаме ништо. Тоа е враќање кон себе!
