Сакале или не, стиховите на Ведрана Рудан секогаш креваат прашина.
ОТВОРЕНО ПИСМО САМО ДО МОИТЕ ДЕЦА. Драги мои! Не е пристојно вака да разговарам со вас, требаше да седнеме некаде, во некое затскриено кафуле, во време кога нема никој и да разговараме на мир.
Но… Вие сте зрели луѓе, дури и премногу зрели, деновите ви се исполнети со обврски, а јас сигурно не сум личноста за која ќе оставите сè и ќе ме слушате.
На крајот на краиштата, тука сте во право, што ново би можела јас да ви кажам? Сме разговарале милион пати, јас секогаш кажувам едно, вие кажувате друго. Не постои кафуле, колку и да е оддалечено, што би можело да го промени тоа.
Зошто го пишувам ова токму сега и денес? Што се случи? Што беше активирањето? Можеби грешам, ми се чини дека немало тригер. Повеќе би сакала да го наречам она што ми се случи денес, просветлување.
Страшно, морничаво, одвратно, едвај подносливо за мене, но сепак, просветлување. Сфатив дека повеќе не ве сакам деца мои. Да, треба да бидам јассна и да кажам што значи „да се љубат деца“ во мојот случај.
Ве сакав ма таков начин што за секој ваш чин, колку и да е неприфатлив, наоѓав алиби. Треба да бидам појасна за доброто на другите кои ќе го прочитаат ова. Вие не сте проблематични деца. Далеку од тоа. Имате сè што ги прави децата „нормални“ или дури „идеални“.
Не крадете, не пушите, не пиете, не се дрогирате, не се курвате, сте завршиле неколку факултети, работите… А сепак… се чувствувам изневерено . Затоа што немате трпение за моите ставови кои не секогаш држат вода.
Знам дека не може да биде по мое и знам дека и вие сте веќе стари и јасно ми е дека често грешам, но зошто не сте помилостиви? Во име на оние денови кога плачевте а јас се грижев за вас, во име на оние денови кога ви беше тешко и ви помагав, во име на овие денови кога секогаш ме викавте кога ви требав.
Во такви моменти не смеам да поставувам непотребни прашања, туку само брзо да дејствувам. Вие немате време. Само треба да кажам да или не. Кога велам „не“, тоа „не“ не се коментира, туку се памети.
Кога нешто ми треба, за моја среќа, не ми треба често, тогаш од мене се бара навреме да ги соопштам моите потреби за да можат да се сместат во вашиот напорен распоред.
Неодамна ми падна на памет, ако звучи страшно, дека повеќе би сакала да yмрам отколку да барам помош од вас во тешки времиња. Навистина, се колнам, повеќе би сакала да цpкнам.
Се договорив со себе, ако некогаш дојде до точка да не можам повеќе да се грижам за себе, ќе продадам сè што поседувам и ќе им платам на луѓето да ме возат на лекар или да ми стават супа во уста.
Навистина не би имала нерви да ве гледам додека ми велите дека морам побрзо да голтам и да се погрижам супата да не ми тече по брадата.
Еден од вас еднаш ми кажа дека мојата „потреба за контрола“ ја нарекувам „љубов“. Ве прашувам и двајцата, што е според вас „љубов“? Жал ми е што никогаш не ви го поставив ова прашање и жал ми е што никогаш не успеав да ви објаснам дека сè што направив за вас во мојот живот не беше затоа што „морав“ туку затоа што ве сакав.
Сега знам дека кој сака, и секој кога сака, сака безусловно и поради тоа на погрешен начин, кога би знаела како е да се сака на вистински начин, греши.
Во еден момент, не знам кој беше моментот, требаше да ве пуштам по вода. Не ги решавам вашите проблеми, не ви давам совети кога не сте ги барале од мене, не ви давам пари кога сте барале.
Да ве оставам на мира, да ве оставам да живеете слободно, да дишете целосно, да пораснете, да престанете да бидете деца и да станете луѓе. Го пропуштив тој момент.
Не го препознав. Па, до денес мислев дека имам деца. Денес ми светна, зошто денес никогаш нема да дознаам, дека веќе не сте мои деца, иако формално ќе бидете, ако не се откажете од мене, ха, ха. Верувам дека сте згрозени од ова писмо, но и јас бев згрозена од вашите постапки толку пати што ги преживеав.
Ќе го преживеете и ова, и ќе имате доказ дека имате мајка која е патетична личност опседната со големи зборови и потребата да го сврти вниманието кон себе и потребата да биде жртва и потребата да се сожалува себеси затоа што таа има премногу време, затоа што е премногу здрава, таа е здодевна, затоа се опседнува со непотребни анализи за нормална врска.
Можеби е нормално, но за мене е неподносливо. Можеби јас сум единствениот на светот кој се чувствува изневерено, но не можам да се воздржам. Како и да е, денес е голем ден за мене, моите деца. Се разведуваме. „Пукнав“. И конечно, по којзнае колку години, се чувствувам добро. Тажно и слободно.
