ДОКТОР ЗОРАН МИЛИВОЕВИЌ: Паровите не треба да дозволат родителите да им го уредуваат животот, мора да постои граница. Психотерапевтот д-р Зоран Миливојевиќ за желбата на родителите да ги „контролираат“ животите на нивните потомци и нивниот брак: „Ние припаѓаме на општество во кое на возрасните деца неволно им се дава дозвола да растат.“
Нормално е родителите да се грижат за своите деца и кога детето ќе порасне и ќе стане возрасен човек, но сепак треба да постои граница, каде детето ќе може да донесува свои одлуки и самото да се осамостои.
Меѓутоа, во некои случаи, прекумерната грижа како резултат на љубов може да резултира со „мешање“ на родителите во животот на нивното дете, дури и кога детето има воспоставено брак и негово семејство.
„Родителите-сопственици, како што ги нарекуваат американските експерти, претставуваат товар и за децата и за самите себе, оптоварени со фактот дека мора да ги знаат сите детали од животот и бракот на детето, со неизбежни забелешки. Мора да се постават граници, а здравата комуникација е клучна за односите да бидат хармонични“, советува психотерапевтот Зоран Миливојевиќ.
„Кога двајца луѓе се сакаат, кога им е важно како се чувствуваат нивните блиски и што им се случува, тогаш е сосем нормално и двајцата да имаат некаков увид во животот на другите и да кажат некои работи за кои сметаат дека е во ред“, објаснува д-р Миливојевиќ.
„Мора да постои граница помеѓу семејствата. Тоа едноставно значи дека парот има свој живот, дека сами донесуваат важни одлуки и дека не дозволуваат родителите да им се мешаат во животот во смисла да го организираат и да им наредуваат како да се постават во различни ситуации.
Постоењето на граница е само условно. Семејствата мора да имаат здрава комуникација едни со други, што значи дека некои информации ја надминуваат поставената граница, но сепак доволно информации се споделуваат и со родителите.“
Миливојевиќ предупредува дека проблемот настанува кога настанува конфликт и кога родителите веруваат дека нивната возрасна ќерка или син не постапуваат на вистински начин и дека донесуваат погрешни одлуки.
Потоа честопати вршат притисок врз детето, барајќи да постапат според нивната одлука. Овој притисок се врши преку разни разговори, убедувања, кавги, емоционална уцена, закани за одбивање помош или формално негирање и прекин на секој контакт.
„Прашањето што се поставува е што треба да се запрашаат родителите кога не се согласуваат со некои одлуки или однесување на нивната возрасна ќерка или син. Во овие ситуации, тие имаат право и должност да предупредуваат.
Ако мислат дека работите одат во погрешна насока, а тоа не го согледува нивното дете, во ред е родителите да предупредат еднаш и да го кажат своето мислење. Но, тоа треба да биде совет, а не притисок и уцена.
На овој начин, односите се одржуваат, бидејќи информациите што треба родителите да ги знаат се во кругот на границите, притоа нема притисок од трета страна и меѓусебните врски продолжуваат на задоволителен начин“, објаснува психотерапевтот Зоран Миливојевиќ.
Како што наведува д-р Зоран Миливојевиќ, ние припаѓаме на општествата карактеристични за јужна Европа, во кои родителите неволно им даваат на своите возрасни деца психолошка дозвола да пораснат, да станат независни и одвоени од своите родители.
Психолошката причина за ова е што за многумина, улогата на родителите е една од основните улоги и смислата на животот, така што кога децата стануваат независни, тие ја губат таа улога и нивниот живот станува бесмислен.
И затоа е вообичаено за нив да ја поттикнуваат независноста на свесно ниво, но во исто време да ја саботираат на несвесно ниво. Затоа кога возрасна ќерка се мажи или возрасен син се жени, тие не ја прифаќаат секундарната улога, туку продолжуваат да бидат родители и да ги уредуваат животите на своите деца, бидејќи така нивниот живот продолжува да има значење. Типично е дека едвај чекаат да ја преземат улогата на баба и дедо и да вршат притисок врз младиот брачен пар што поскоро да има внуци.
„Бидејќи животните околности се такви што младите брачни парови зависат од помошта на нивните родители, тие навистина не се целосно независни, па затоа го прифаќаат и овој тип на врска.
Проблемот настанува кога родителите агресивно и директно или манипулативно и индиректно ќе почнат да се мешаат и да го уредуваат животот на сопружниците, под претпоставка дека тие знаат подобро од младите што е најдобро за нив“, заклучува Миливојевиќ.
Главната причина за развод
Една од главните причини за развод, како што покажала практиката на психотерапевтите, е токму мешањето на родителите во бракот на нивните деца. Оваа тема е вообичаена во брачната терапија, како и во индивидуалната терапија.
„Се разбира, разделбата не е напуштање, туку едноставно редефинирање на односот со родителите како врска помеѓу двајца возрасни, еднакви страни“, вели Зоран Миливојевиќ.
Фото: Јутјуб Принтскрин
