Унгарската водичка, тинктура или капки (Ларендогра) потекнува од времето некаде пред 14 век, но точниот датум на рецептот е изгубен во историјата. Некои извори наведуваат дека лекот го изумил дворскиот алхемичар кој исто така бил и монах, за потребите на кралицата св.Елизабета Унгарска.
Имено, според средновековната легенда, оваа тинктура служела за убавина и за масирање на парализираните нозе на кралицата која боледувала од гихт и реума.
Унгарските капки за првпат се појавиле во Европа во 1370 година кога ги добил кралот Карло V Мудриот и оттогаш тинктурата станува многу популарна во елитните кругови.
Најстарите сочувани рецепти споменуваат дестилација на свеж рузмарин (и веројатно мајчина душичка) со силен вињак, а некои надградени формули содржат лаванда, маточина, жалфија, цвет од портокал, лимон и некои други билки.
Унгарската тинктура била многу позната во минатото, но нејзините лековити својства се користат до ден денешен.
УНГАРСКИ КАПКИ РЕЦЕПТ:
Летно време се бере цвет од лаванда: се кинат само виолетовите мали ливчиња кои се ставаат во мала стаклена тегла во која се налева алкохол (може и комова ракија), 1-2 см да бидат прекриени цветчињата.
Од рузмаринот се кинат ливчињата од стебленцата, се сечкаат и се ставаат исто така во стаклена тегла, па се прелеваат со алкохол (може комова ракија) 1-2 см да биде прекриена билката.
Билките не смеат да се стискаат, се прекриваат 1-2 сантиметри со алкохол, се затвораат теглите и се чуваат на топло и тоа: рузмаринот еден месец, лавандата 2 месеци.
Се процедува на ленена крпа и се чува на топло, во темно шише.
Во стаклена тегла се мешаат 3 дела тинктура од рузмарин со еден дел тинктура од лаванда – ги добивате Унгарските капки.
УПОТРЕБА:
Орално, по 2-3 капки, не повеќе, иако некои сугерираат дека може да се консумира и по мало кафено лажиче на ден.
Надворешно се мачка на болните места.
Овие капки одлично ја сузбиваат утринската вкочанетост и отеченост на зглобовите од рацете и нозете, за ревматични зглобови и болки, артритис и гихт.
