И претходно пишувавме многу за употребата на пепел која се посипува околу растенијата во градината, а многумина се уверија во неговите придобивки.
Пепелта е лесно достапна намирница, а денес зборуваме за тоа како правилно да се користи во овоштарникот и со тоа да се обезбеди висококвалитетен и богат род на овошките.
Како и секое растение, така и на овошните дрвја им се потребни хранливи материи, така што овие активности треба да се направат во вистинско време.
Колкав ќе биде родот зависи од правилното одгледување, но не треба да се потцени важноста на правилната заштита и кастрењето.
Некои може да се запрашаат зошто одредени овошни видови убаво растат една година, односно даваат обилна жетва, а следната година или две немаат плодови.
Токму тоа е последица на неправилно одржување на овошките, несоодветно кастрење и хранење.
За сè постои вистинско време и начин за извршување на одредени работи.
Ѓубрењето со органски и минерални ѓубрива е многу важна агротехничка мерка, бидејќи токму есенско-зимското ѓубрење овозможува доволно време ѓубривата да се растворат, да се доближат до корењата, што полесно ќе ги апсорбираат веќе на самиот почеток од сезоната кога тие растат, односно за време на на младите пупки и цветањето.
Најважно е да се нанесуваат ѓубрива на база на фосфор и калиум и малку помалку азот, кој служи за хранење на корењата во текот на зимата и негово акумулирање во ткивото на дрвото.
Најдобро е да и го вратиме на природата она што природата ни го дала.
Како што ги компостираме растенијата и ги користиме како хранлива материја, го користиме и дрвото за огревно дрво, а пепелта како производ од тоа се користи како важна хранлива материја во овоштарникот.
Кога дрвото гори, азот и сулфур се губат во гасовита состојба, додека калциумот, калиумот, магнезиумот и другите елементи во трагови остануваат во пепелта.
Карбонатите и оксидите кои остануваат по согорувањето се користат за намалување на киселоста на почвата.
Пепелта, исто така, ја подобрува структурата на тешките глинени почви, бидејќи ја распаѓа почвата и помага при аерација.
Ова ѓубриво богато со калиум е генерално добар додаток на животинските природни ѓубрива, кои главно се сиромашни со калиум.
Калиумот во растенијата го регулира водениот баланс (ткивото е цврсто и сочно) и игра улога во трансферот на хранливи материи во растението.
Во отсуство на калиум, зеленчукот и овошјето се почувствителни на суша, мраз, болести и штетници.
Хемискиот состав на пепелта е тешко да се стандардизира, бидејќи има големи разлики помеѓу видовите на пепел.
Утврдено е дека пепелта содржи многу калиум, а уште 10-40% вар, 5-10% фосфор и голем број микроелементи. Не содржи азот, па затоа треба да се додава посебно.
Во споредба со минералните ѓубрива, просечната пепел ќе има сооднос од NPK 0-1-3.
Дозата и количината на ѓубриво зависи од хемиската анализа на почвата, староста на самиот расад, т.е. методи на набљудување и искуство.
Основното есенско-зимско ѓубрење вклучува ѓубрење со органски ѓубрива како ѓубриво или пелетизирани дехидрирани органски ѓубрива.
Зоната на ѓубрење околу овошните дрвја треба да биде малку поширока од круната.
Есенското ѓубрење има за цел да го внесе потребното количество хранливи материи потребни за овошките, бидејќи во текот на сезоната на растење се користи значителна количина на хранливи материи за раст и развој на овошни дрвја, плодови, лисна и дрвна маса, така што нивната концентрација во почвата се намалува.
Поради оваа причина, сите овие количини треба да се вратат во почвата преку ѓубрење, за да бидат лесно достапни за растенијата на почетокот на следната вегетативна сезона.
Ѓубрењето на овошките во овој период се врши со органски и минерални ѓубрива. Од органските ѓубрива најчесто се користи арско ѓубре и треба да се внимава да се работи за изгорено или полупрегорено ѓубриво.
Пред нанесувањето, мора да знаеме дека можеме да користиме пепел самостојно или во комбинација со други ѓубрива или супстанции.
Интересен факт е дека неговата ефикасност се зголемува кога се нанесува во комбинација со компост или хумус.
Во овој период треба да се користат минерални ѓубрива кои не содржат или имаат мал процент на азот, додека содржината на калиум и фосфор е зголемена.
NPK или природните хранливи материи со повеќе фосфор и калиум се користат првенствено од причина што овошните дрвја не ги апсорбираат овие хранливи материи во фазата на мирување , а азотот лесно се измива под влијание на врнежите и се пренесува во подлабоките слоеви на почвата каде што е недостапен за овошни дрвја, додека фосфорот и калиумот се разградуваат побавно и се достапни за растенијата подолг период.
Затоа, многу подобро и поефикасно е да се додаваат азотни ѓубрива во текот на сезоната на растење (март-мај) кога овошките можат максимално да ги искористат.
Почвата околу овошното дрво треба да се исчисти од плевелот и да се ископа, да се попрска со избраната хранлива материја или во овој случај пепел и да се измеша.
Ако се знае дека калиумот и фосфорот минуваат низ почвата исклучително бавно, тогаш лесно е да се разбере предноста на овој метод на воведување ѓубрива.
Понатаму, овој метод не го поттикнува растот на плевелот, што се прави со класичниот метод.
На овој начин растението директно се храни и се поткопува почвата. Пепелта како хранлива материја има долг ефект од 12 месеци.
Честопати споменавме пепел и велевме дека е неопходно да се користи само пепел произведен со согорување на дрво, пепел добиен од јаглен или од непознато потекло, а пепелта произведена од согорување на пелети не смее да се користи како ѓубриво.
Тие содржат различни нечистотии и незначителни количества корисни елементи. Калиумот од пепелта помага да се олесни преносот на органската материја до плодовите и другите органи на растење.
Ваквото хранење влијае на квалитетот на овошјето и зеленчукот, на подобро боење на плодовите и на нивната сладост. Додавањето пепел ја прави почвата растресита.
Ја зголемува пропустливоста на водата, со што се избегнува прекумерното навлажнување и се зголемува количината на воздух во почвата, со подобрување на порозноста и аерацијата на почвата, односно го подобрува режимот на воздухот, водата и топлината во почвата.
Тоа влијае и на приносот на коскесто овошје: ореви, бадеми, лешници…Затоа треба да се применува во пракса како ѓубриво, на почви кои имаат потреба од тоа.
Пред употреба на пепел, како и други хранливи материи, пожелно е да се направи агрохемиска анализа на почвата со препорака за ѓубрење и да се користи само пепел чиј извор е познат.
Количеството на третираната пепел мора да се контролира, а препораката е да се користи не повеќе од 10 kg пепел годишно на површина од 100 m².
Приближно 100 g пепел на метар квадратен.
Есента и зимата се вистинско време за ѓубрење, односно нанесување на пепел во овоштарникот.
Дури и за време на снежните денови, можете да го додадете и постепено ќе се внесе во почвата со топење на снегот.
Количините на пепел произведени во едно обично домаќинство се ограничени, па постепено може да се користи околу овошките, хранејќи ги едно по едно.
Пепелта од дрво содржи многу хранливи материи како што се фосфор и калиум, кој е главната хранлива материја поврзана со цветањето и плодноста.
Сепак, нивото на калиум ќе зависи од староста на дрвото што е изгорено, младото дрво како исечоци оставени по резидбата ќе има поголема содржина на калиум од старите гранки.
Со користење на пепел од сопствената печка, ќе заштедите на ѓубриво за вашите градини, а логично е дека најдобро е да и го вратите на земјата она што земјата ни го дала.
Доколку имате поголеми количини, оставете го да се излади и пакувајте го во контејнери или кеси, чувајте го на суво место и користете го по потреба во текот на сезоната. Целата видеопрезентација погледнете ја ОВДЕ.
