Кога Хелена се омажила, како што наведува за „Моје вријеме“ штотуку се вработила во мала локална продавница. Нејзиниот сопруг бил трговец, се запознале во средно училиште. Со мали примања, да земат на заем стан не доаѓало в предвид, а бидејќи свекрвата и свекорот имале куќа, Хелена се согласила да живеат кај нив.
„Свекрвата беше наредник во таа куќа. Свекорот е добар човек, но потполно ѝ се потчинуваше на жена му, а таа како што му делегираше нему, му делегираше и на синот, за потоа да ми се намерачи и мене. Започна од „станување во седум и пол и пиење кафе“ до „денес има јачмен каша за ручек“ до „навечер ќе го чистиме плевелот од цветната градина“. Значи, шеф без трошка подготвеност за компромис.
Во текот на неделата и во сабота, вели таа, бегала на работа, а неделите биле вистинска тортура. „На почетокот, додека не купивме кујна, а тоа траеше околу една година, таа ме полуде. Таа жена беше толку напорна, што нѐ полуде.
Постојани прашања како: „Зошто не се пресоблечеш денес од пижами? Зошто не го премеси тестото веднаш? И зошто го стави садот таму, така што сè беше исцедено од него? Зошто не му ја испегла кошулата, погледни како се шета!“ Така беше по цел ден, постојано во круг“, вели таа.
Хелена вели дека тоа ја довело до точка кога еднаш со сета сила фрлила чинија на подот, токму пред неа. Сакала да ја фрли чинијата во неа, но некако се воздржала. Имала премногу такви епизоди, ако не физички тогаш барем во нејзината глава.
„Таа е тотален изрод, не знам како ја доби идејата дека ќе го следам нејзиниот распоред. Настрана што не сакам каша од јачмен, тоа е само еден пример. Но, таа секој ден толку многу ме нервираше со сто идеи и предлози, а да не зборуваме за наредбите во ултиматуми.“
Да се молчи или да се кажува сѐ?
Човек не знае дали е полошо да молчи и да страда, да зоврива однатре и да биде незадоволен или дали треба да каже сè и да се залага за себе. Сепак, понекогаш се чувствуваме во мат позиција, како што било случајот со г-ѓа Хелена – на крајот на краиштата, таа е таа што дошла да живее во куќата на нејзината свекрва.
„Долго се обидував да се преправам дека сум глупава, би го направила тоа нештото на нејзин начин, но сепак би размислувала на свој начин. Имаше денови кога не можев да се контролирам, па со повишен тон ќе ѝ вратев, а потоа госпоѓата мрчеше со денови. И тоа беше мачно.“
Како што наведува, сопругот не го гледал проблемот, тоа му била нормална ситуација бидејќи бил навикнат мајка му да ги држи сите конци в раце. „Тој не разбираше како таа жена може толку многу да ми иде на нерви, веќе се размислував да си одиме двајцата заедно, или да си одам сама.
Но, забременив и брзо почнавме да го украсуваме катот, верував дека ќе имам мир во кујната и дека таа ќе престане да контролира и да ми досадува“, вели таа. Беше подобро кога се повлековме на својот кат, но со текот на времето стана полошо кога второто дете имаше две години.
„Таа не можеше, а да не паметува. Децата скокаат низ градината, случајно ги кинат цвеќињата, таа одма направи сцена. Поминуваме низ ходникот и скалите, случајно се валка, и таа повторно прави сцена.
Мене нешто ми загори, пак целата драма. Немавме пари за на море, па ставив базен во градината за децата, па немаше ден да не ги слушам нејзините монолози околу тоа. „И ние трошиме вода, и правиме кал, и ова и она.“
Бегај од свекрвата – и врати се кај свекрвата
Како што Хелена вели, по целата тортура изнајмиле стан и му рекла на сопругот: „Или ќе одиме сите, или ќе одам сама со децата, па ќе се мачиме со старателството. Но, јас веќе не останувам тука ниту еден ден“.
Тој се согласил да замине со неа. „Ние изнајмивме стан, едната плата одеше за кирија и комуналии, другата беше доволна да се прехраниме. Но децата растат, расходите растат. Во еден момент ни се расипа автомобилот. Постарата ќерка требаше да плати тридневен излет во училиште.
Пристигна сметката за струја. И двајцата наеднаш влеговме во минус. Видовме дека за два месеци ќе бидеме во толку многу финансиски проблеми што веќе нема да можеме да излеземе на крај. Што следеше? Разумот ни рече да се вратиме во куќата кај неговите.
Ја прифатив тешко таа одлука, но немаше друг начин. Само, во тие неколку години, изгледа и јас малку созреав. Речиси и бев благодарна што нѐ прифати назад, бидејќи, рака на срце, освен формално, со години не разговаравме“, искрено изјави г-ѓа Хелена.
Како што вели таа сѐ уште живее во таа куќа. Свекрвата се ближи до осумдесет, свекорот не е во најдобро здравје, па повеќе време поминува со него отколку со нив. За малку ќе ги разделеше, но сѐ уште сите заедно. Деценија и пол требаше сите да видат дека е можно да се добие ‘зелен картон’ “, го заклучи разговорот г-ѓа Хелена. /moјеvrijeme.hr
